23 listopada 2021 /FP | Family Family News Service
Papież Franciszek zatwierdził dekret heroiczności cnót włoskiego księdza Severino Fabrianiego, założyciela Córek Opatrzności dla Głuchoniemych. – Poświęcił się adoracji eucharystycznej i medytacji męki Jezusa. Cnota nadziei, oświecona wiarą, była najbardziej żywa i silna w świadomości dobroci Boga, w której znajdowała pocieszenie w cierpieniach, które podtrzymywała – czytamy w dekrecie promulgowanym przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych.
Papież Franciszek ogłosił dekret uznający heroizm cnót ks. Severino Fabrianiego. Jego własna niepełnosprawność spowodowała, że pragnął zająć się pomocą głuchoniemym. Nawet w najtrudniejszych chwilach choroby nie pozwolił się ogarnąć rozpaczy. Własne doświadczenia doprowadziły go do opublikowania podręcznika, w którym prezentuje metodę nauczania języka włoskiego dla głuchoniemych. Duchowny jako pierwszy założył ośrodek kształcenia osób głuchoniemych zatwierdzony przez Stolicę Apostolską.
Studia, seminarium i wykłady 14-latka
Severino Fabriani urodził się 7 stycznia 1792 roku w Spilamberto, w prowincji Modena. Jego ojciec Luigi był cenionym lekarzem. Po śmierci rodziców, chłopiec został powierzony opiece wujków ze strony ojca. Jeden z nich, Giuseppe, był księdzem, profesorem teologii. Pełnił również obowiązki wikariusza generalnego w diecezji Modena.
W wieku 14 lat, Severino wstąpił do seminarium duchownego. Jako kleryk pomagał w nauce innym studentom, prowadził wykłady z fizyki oraz nauk przyrodniczych.
Święcenia kapłańskie przyjął w wieku 22 lat, ale także i po nich nie zrezygnował ze studiowania. Poświęcał się pogłębianiu ascezy, poznawał anatomię, literaturę i sztukę. W kwietniu 1821 roku został mianowany członkiem Akademii Nauk Literatury i Sztuki w Modenie. Wyróżniał się dobrymi wynikami w nauce.
Utrata mowy i początki instytutu dla głuchoniemych
W wieku 30 lat dotknęła go afazja i całkowicie stracił głos. Musiał zrezygnować z prowadzenia wykładów, zmuszono go również do opuszczania murów uczelni. Poszukiwał nowego miejsca zamieszkania, bowiem nie był w stanie sprawować posługi kapłańskiej i wykonywać codziennych obowiązków. Pociechą była dla niego adoracja przed Ukrzyżowanym Jezusem. Powtarzał, że ważne jest, aby widzieć swoją chorobę w świetle Opatrzności i jako „zaproszenie od Boga, by oczyścić się bardziej duchowo i stać się przez to bardziej wrażliwym na rzeczywistość wieczną”. Pisanie stało się dla niego jedyną formą komunikacji. Opuścił wprawdzie mury uczelni, ale wciąż pozostał szanowanym członkiem elity społecznej. W najtrudniejszym momencie choroby rozpoczął intensywne prace nad „Pamiętnikami religii, moralności i literatury” publikowanymi od 1822 roku przez apologetę Giuseppe Baraldiego. Severino zaangażował się we wprowadzenie szkoły dla głuchoniemych dziewcząt. Ks. Baraldi poprosił go nawet o zajęcie się 11-letnią Santą Bonvicini, która nie mówiła ani nie słyszała. Taka pomoc stała się dla kapłana misją, której chciał się bez reszty poświęcić.
W 1824 roku objął kierownictwo szkoły, w której kształcono głuchonieme dziewczęta. Jeździł do Mediolanu i Genui, odwiedzał tamtejsze placówki oświatowe dla niepełnosprawnych, aby w ten sposób nauczyć się nowych metod interakcji z osobami potrzebującymi.
Kryzysy i akceptacja Stolicy Apostolskiej
Fabriani był wrażliwy na drugiego człowieka. Siostrom zakonnym, które z nim współpracowały zalecał miłość, cierpliwość i gorliwość w służbie.
W 1828 roku zamknięto „Szkoły Miłosierdzia”, pozostała tylko jedna – kierowana przez Severino. Placówka została z czasem przekształcona w instytut państwowy. Przy pomocy trzech nauczycieli, Fabriani założył Zgromadzenie Córek Opatrzności dla Głuchoniemych, które zostało zatwierdzone przez Stolicę Apostolską. Nowy instytut uzyskał uznanie władzy kościelnej 20 grudnia 1844 roku, a 9 stycznia 1945 roku także aprobatę papieża Grzegorza XVI. Potem sytuacja finansowa placówki zaczęła się komplikować, pojawiły się problemy z brakiem pieniędzy, wiele uczennic i sióstr zakonnych musiało opuścić ośrodek. Włoski kapłan jednak nie zrezygnował ze swojej misji.
Zasady włoskiej gramatyki dla osób niesłyszących
O jego metodach pracy z głuchoniemymi zaczęło robić się głośno. Zaproszono go nawet do Paryża, aby tam wśród najsłynniejszych nauczycieli tamtego czasu, mógł przedstawić główne założenia dotyczące gramatyki języka włoskiego dla osób głuchoniemych. 25 sierpnia 1849 roku w Modenie, w domu ks. Severino doszło do pożaru. Duchowny chciał ratować swoje cenne zapiski. Doznał ataku apopleksji. Udar był na tyle rozległy, że duchowny żył po tym zdarzeniu jedynie dobę. Zmarł 27 sierpnia 1849 roku w Modenie, w wielu zaledwie 57 lat.
Papież Franciszek uznaje heroiczność cnót włoskiego kapłana
„Heroiczne praktykowanie wiary — doprowadziło Sługę Bożego do przyjęcia ułomności, która uczyniła go na zawsze afonicznym i uniemożliwiła mu pełnienie posługi kapłańskiej. Poświęcił się adoracji eucharystycznej i medytacji męki Jezusa. Cnota nadziei, oświecona wiarą, była najbardziej żywa i silna w świadomości dobroci Boga, w której znajdowała pocieszenie w cierpieniach, które podtrzymywała. Nawet w fundamentalnych trudnościach Instytutu oddał się ufnie i z mocnym sercem Opatrzności, zaszczepiając w Siostrach odwagę, radość i ufność w Jezusie. Żył miłością do Boga, w nieustannym poszukiwaniu większej chwały Bożej. Wyrazem jego głębokiej miłości do Boga było intensywne i żarliwe życie modlitwy i adoracji, a także synowskie nabożeństwo do Dziewicy Maryi. Czynnym i konkretnym aspektem miłości do Boga była miłość bliźniego, zwłaszcza do dziewcząt niemych, dla których założył Instytut Kobiet poświęcony ich wychowaniu chrześcijańskiemu i obywatelskiemu. Wraz z ojcowską miłością do małych niemych Sługa Boży wielkodusznie obdarzał najbardziej potrzebujących jałmużną i pomocą, a dla zbudowania wiernych dziełami o charakterze ascetycznym i apologetycznym” – czytamy w Dekrecie promulgowanym przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych.
Ks. Fabrini pozostawił po sobie wiele cennych pism, założone przez niego instytuty dla głuchoniemych działają w różnych częściach świata. Obecnie kontynuatorki jego misji działają chociażby w Brazylii, Nigerii i na Sri Lance.
Family News Service
Fundusz Patriotyczny